Powroty, powroty…

Holenderskie wakacje trwają dokładnie sześć tygodni.
Ten wolny od nauki czas spędziłam z dziećmi u rodziny w Polsce.
Wróciliśmy w minioną niedzielę, bowiem w poniedziałek, 29 sierpnia, uczniowie w Północnej Holandii rozpoczynali nowy rok szkolny.
Jak zwykle na wakacje zabrałam laptopa w przeświadczeniu, że będę pisać notatki na bloga i nadrabiać zaległości mailowe. Cóż…

Mój elektroniczny przyjaciel spędził lato w torbie i nawet na moment nie został wyjęty z futerału. Zresztą nie ma tu większego zaskoczenia, zdarzyło się to nie po raz pierwszy!
Brak dostępu do Internetu w okresie wakacji niechaj pomoże usprawiedliwić moje milczenie. Przy okazji ponownie miałam okazję przekonać się, jak wiele zalet niesie odpoczynek od mediów. Najważniejszą jest chyba spokój wynikający z braku dostępu do złych wiadomości, a także… czas na czytanie książek!

Powroty, powroty…
Do innego kraju, do szkoły, do dni w całości spędzanych z najmłodszą córeczką…
To nie są dla mnie łatwe momenty. Muszę się ponownie zaaklimatyzować w Holandii, odnaleźć swój zagubiony rytm i wtoczyć codzienność na właściwe tory…
Na razie wciąż je mijam. Nie trafiam w rozmiar.
Żyję w niejakim rozdwojeniu. Trochę jestem jeszcze w Polsce, a drugie trochę już w Holandii. Nigdzie naprawdę…

W kraju nad Wisłą i Odrą bociany spoglądały na przechodniów ze swoich przydrożnych gniazd, lasy kusiły jagodami i grzybami, otaczały nas bliskie twarze, zewsząd brzmiała ojczysta mowa, tak jasna i zrozumiała, że już bardziej nie można.
Zresztą wszystko  wydawało się być proste i oczywiste.
Z polskiej perspektywy Holandia jawiła się odległą krainą, niemal snem…
A teraz sen się urzeczywistnił!

„Tam” przeobraziło się w „tu”. Obraz bocianów, lasów i bliskich ludzi najpierw odbił się w szybie samochodu, a potem rozmył się wraz z przejechanymi kilometrami.
Krajobraz  zmienił się szybko niczym program w telewizorze. Pstryk i już!

Teraz po kanałach leniwie płyną kaczki i łabędzie, małe domki z pięknymi ogródkami przeglądają się na przemian to w wodzie, to w niebie. Kwiaty przyodziały się w najpiękniejsze barwy. Przechodnie uśmiechają się do siebie i pozdrawiają wzajemnie. Mówią w niezrozumiałym języku? Nie szkodzi… I tak, z lekkim niedowierzaniem, spostrzegam, że coraz więcej wyrazów potrafię „wyłuskać” z potoku zdań, umiem nadać im znaczenie i mniej więcej (no niestety nadal jest to raczej mniej aniżeli więcej) potrafię wydobyć sens w wypowiedzi Holendra.
Z holenderskiej perspektywy Polska zdaje się być krajem tak dalekim, że aż nierealnym… Krajem “gdzieś tam”…

Długa podróż samochodem z Polski do Holandii powinna pomóc w asymilacji, w przestawieniu się na odbiór innej rzeczywistości, gdy trzeba pożegnać Polskę i zarazem powitać Holandię.
Na nieistniejącej polsko – niemieckiej granicy jak zwykle poczułam znajomy uścisk serca, do tego skurcz chwytający za gardło…
“Do widzenia Ojczyzno!”

Jednostajna jazda niemieckimi autostradami to czas porządkowania myśli, to właśnie wtedy „tu” zmienia się w „tam” i odwrotnie.
Z kolei przekroczenie holenderskiej granicy niezmiennie dostarcza porcję wzruszenia. Wszak właśnie w tym maleńkim, zachodnioeuropejskim państwie urodziła się nasza najmłodsza córeczka, tu chłoną wiedzę i rozwijają swe zainteresowania nasze starsze dzieci, tutaj –jakby nie patrzeć – nasza rodzina wiedzie w miarę spokojne życie…

Czy można zbagatelizować lub odrzucić te fakty? Bynajmniej…
„Witaj Holandio!”

Krajobraz widziany zza szyby samochodu zmienił się…
W miejsce polskich i niemieckich lasów, przetykanych fioletową wstęgą wrzosów, pojawiły się typowe holenderskie poldery: pola i łąki regularnie, co parę metrów, przeorane kanałami. Pole, kanał, pole, kanał, pole… I krowy, owce, konie – ot tak, dla urozmaicenia! Zatem jeszcze raz: „Witaj po wakacjach Holandio!”
Wróciliśmy.
Znów rozkładamy planszę naszego życia na twej ziemi, morzu wydartej.
Biegamy po twoim gruncie jak pionki po szachownicy.
Pora zacząć kolejną partię gry…
Coraz lepiej nam idzie, prawda?
Dzieciaki biegle porozumiewają się w języku niderlandzkim, chętnie chodzą do tutejszej szkoły. Mąż jest zadowolony z pracy. Ja… Jakoś próbuję dawać sobie radę każdego dnia starając się okiełznać najmłodsze dwuletnie dziecię i dom ogarnąć… Jakoś… 

Jak długa będzie aktualna rozgrywka?
Kto zwycięży? Co zastaniemy u mety? I co dalej nastąpi?
W końcu – gdzie ustawimy planszę naszego życia za rok – w Holandii czy w Polsce?

Ten rok jest dla nas znaczący.
Musimy podjąć ważną decyzję dotyczącą naszej przyszłości.
Tak sobie kiedyś obiecaliśmy… Nadszedł czas.
W tym roku szkolnym musimy dojrzeć do emigracji albo do powrotu do kraju.
Już pora…
Gdzie będzie „tu”, a gdzie „tam” ?